Sunday 20 November 2016

Forgive and forget

Baca entri2 blog masa aku sekolah menengah dulu. Ya Allah comelnya pemikiran aku, optimis gila dengan semangat ke'batch'an yang kuat.

Aku tak tahu ke mana 'that side of me' tu hilang.

Mungkin sebab bila masuk u, masing2 dah kena pandai bawak haluan masing2. Kalau salah sekali je orang tegur, lepas tu tak dah. Kalau kat sekolah dulu, dari roomate,classmate,senior semua masuk campur kalau buat salah. Lagi parah bila warden join hahah.

Lately semangat aku macam dah hilang. Dahsyat betul penangan result jatuh ni. Buat aku murung berminggu.

Aku bukanlah pandai sangat. Cuma kebetulan dalam family belah mak aku, aku ni macam anak/cucu harapan/kebanggaan la. Dulu aku ingatkan cukup dengan jdi pandai, orang akan hormat kita. Tak jugak rupanya. Budi pekerti tu lebih penting.

Aku tak tahu macam mana nak betulkan kesilapan yang aku dah timbulkan ni. Diri aku yang sekarang ni bukan macam yang aku impikan. Aku taknak dilabel orang berlagak sombong. Tapi aku rasa tak mudah untuk restart balik since ramai yang dah terbiasa tengok perangai aku yang sekarang.

Kadang tu bukan apa, cuma ada waktu yang aku tak pakai appopriate attire, or muka aku time tu huduh sangat sampai aku segan nak berjumpa dengan orang. Bukan aku taknak berbaik dengan orang, cuma . . Aku rimas bila orang buat sesuatu yang aku tak suka tapi aku cuma mampu senyum sebab nak jaga adab.

Macam masa aku first time ada anak kucing dulu. Ada lah sorang makcik cat lover ni, langkah kanan betul. Datang rumah aku and ternampak lah anak2 kucing aku yang comel dan gebu tu. Time ni aku sopan lagi dengan makcik2 jiran aku ni. Dia tak habis2 mintak anak kucing aku yang oren tu even banyak kali aku dah tolak. Sampai esok tu datang lagi, mintak lagi.
Aku tak tahan sangat, aku buat muka lepas tu blah. Mak aku jeling aku, pastu kata ' Maisarah ,hang tak dengaq ni makcik Meloq cakap dengan hang?' aku mendengus je pastu pergi ruang tamu depan tunjuk isyarat dekat mak aku yang aku taknak bagi anak kucing tu dekat dia.

Last2, pasrah kena bagi jugak sebab aku dah nak kena balik u, siapa yang nak jaga anak kucing sampai 4ekor? (Time tu mak aku tak sayang lagi dekat kucing) aku pun dengan muka tak rela pegi la bagi dua ekor. Dia pilih yang lawa pulak tu. Benci aku.
Balik tu menangis tak sudah aku.

Dua minggu kot aku ada kat u, aku dapat mesej yang kucing aku yang makcik Melur tu jaga mati, sebab kena penyakit wabak time tu. Kucing kat rumah aku pun terjejas jugak tapi alhamdulillah survive. Aku menangis meraung kat bilik lepas balik dari kelas and start dari tu aku benci gila dekat makcik tu. Aku tahu hidup mati ni semua kuasa Allah cuma masa tu aku tak boleh terima sebab aku tak rela lagi serahkan kucing tu dekat dia.
Tapi alhamdulillah sekarang aku dah move on. Cuma aku tak pernah jumpa dah la makcik tu. Aku dah maafkan dah, cuma aku taktaulah betul ke tak rasa marah tu dah hilang kr belum since dah lama tak jumpa kan.

Aku pun sedar, penat sebenarnya marah dekat orang ni. Yang sakit tu kita, yang merana tu kita, yang menangis tu kita.
So memaafkan tu satu option yang terbaik, meski melupakan tu suatu benda yang sukar.


Forgive, and forget.
Hmmm. Mungkin ni kot reason aku murung lately.

Oh aku memang macam ni. Tulis tak ada tajuk. Merewang lebih.

No comments:

Post a Comment